Mijn verloskundige grapt nog ''zondag heb ik dienst!''. Hoewel ik nog heerlijk van die enorm dikke buik geniet, kan ik ook niet wachten haar veilig en wel bij me te hebben. Ik weet dat ze klaar is. Ze mag. Maar ik geef haar groot gelijk dat ze nog even lekker dicht bij me blijft zitten. De afgelopen maanden zijn dubbel geweest... van iedere minuut heb ik INTENS genoten maar ik ben ook iedere minuut bang geweest. Bij ieder pijntje vroeg ik Philip ''is dit normaal?! het gaat vast niet goed'' Alsof hij dat weet... hij is geen verloskundige en hij is ook nooit bevallen... HOE moet hij dat nou weten Lot...?! Maar ondanks dat, heeft hij mij iedere keer weer mijn vertrouwen terug kunnen geven. Held. Zwanger ben je zelf, maar deze deden we toch echt een beetje samen.
19 januari - 39 weken en 1 dag
Vannacht had ik hele venijnige voorweeen... Philip kwam om 04:00 thuis van kantoor en aangezien ik al anderhalve maand niet slaap, was ik ook nu gewoon wakker. Zodra hij binnen komt praat ik de oren van zijn hoofd af alsof we elkaar weken niet hebben gezien, maar zodra hij zijn kussen raakt krijg ik geen reactie meer. Heel gezellig wel. Op dat moment schiet er een pijn scheut door mijn buik zoals ik die alleen eerder bij Lucas zijn bevalling heb gevoeld. Nee toch? Zal het? Omdat ik weet dat Philip rechtop in zijn bed zit en direct de verloskundige, oppas en kraamzorg inschakelt zodra ik hem wek met "schat...", besloot ik nog heel even te wachten.
Het waren dus echt voorweeen want ik sta op alsof er niks aan de hand is. Natuurlijk wel een beetje brak aangezien mijn nachten uit slechts 3 uurtjes bestaan tegenwoordig. Slapeloos next level. Plafond dienst to the max.
Wanneer we de dag weer hebben gevuld met leuks en ik bij de verloskundige ben geweest voor controle, breekt de avond aan. Vrijdag avond. Tot nu toe heb ik steeds op vrijdag avond weeen gekregen. Philip moeten squashen en ik hoor mezelf nog roepen "tot straks he!" met een dikke knipoog. Ik weet dat hij bovenop zijn telefoon zit. Het heerlijke van deze ik-wacht-op-de-bevalling-status is dat je man zijn telefoon direct opneemt. Maar nee, er is vanavond geen reden om te bellen. Ik staar als een zombie naar de tv want moe dat ik ben joh, ga douchen en scheer nog even mijn stoppels weg want je weet het immers maar nooit wanneer die weeën beginnen. Daarna zoek ik mijn bed op om daar weer heerlijk een nachtje wakker te liggen.
02:00
Ik hoor Philip thuis komen. Ik had een beetje gerommel in mijn buik, maar goed dat had ik gisteren ook. Zodra hij de slaapkamer binnenstapt bekogel ik hem weer met al mijn verhalen van de dag. Wat moet hij af en toe gek worden van mij. Tussen neus en lippen door vertel ik hem ook dat mijn buik weer rommelt. Ik zie zijn blik direct veranderen. Volgens mij had hij geen idee waar ik het daarvoor over heb gehad, het woord rommelen in combinatie met baby, zorgt voor de grote ogen en het tikkeltje zenuwen die in een honderdste van een seconden door zijn lijf schieten. WHAHAHA ik vind dit zo leuk! Die spanning, die alertheid. Draag mij maar weg!
Snel stapt hij zijn bed in "oke. ik ga nu slapen want waarschijnlijk moet ik straks richting ziekenhuis crossen he". Ik ontken, dit gaat immers al een hele tijd zo. Die krampen doen me best een beetje pijn, zo liggend in bed en om 03:00 ben ik het zat. "Ik ga NU naar beneden. He-le-maal klaar met dat wakker liggen. Als je me zoekt" ik zie twee ogen voorzichtig mijn kant op kijken... "maak je me wakker als ik de verloskundige moet bellen?!" roept hij naar me terwijl ik bloedchagrijnig en stampvoetend naar beneden loop.
Ik plof op de bank en zit in het donker. Er schiet even van alles door mijn hoofd. Zou dit de bevalling zijn? Gaat het wel goed met haar? Moet ik de verloskundige bellen? Ik voel me net alsof ik voor het eerst moeder word, terwijl je toch zou zeggen dat ik dit al eens eerder heb gedaan. Ik moet opeens terug denken aan onze sterrenkindjes en voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen. Wat heb ik uitgekeken naar dit moment. Het is een hele bijzondere zwangerschap geweest en jeetje wat heb ik zin om te bevallen. Ik kan niet in woorden vertellen hoe dankbaar ik ben dat ik hier nu met een (hele) dikke buik in het holst van de nacht beneden zit te huilen.
Uiteindelijk heb ik tot 06:30 lipsyncbattle gekeken. Het was dat, of astro tv. Je snapt mijn keuze. De voorweeën kwamen en gingen, maar niks om de verloskundige voor te bellen.
Zaterdag 20 januari
Vandaag hebben we een afspraak staan voor een proefrit. Maar ik twijfel of dat wel een goed idee is. Ik ben gewend van weeën dat die steeds erger worden en deze zijn eigenlijk gewoon hetzelfde. Alleen duren deze voorweeën wel freaking lang... Ik bel toch de lieve verloskundige even voor advies. Maar ook zij zegt ''het klinkt niet als echte weeën. Neem een kruikje ga nog even slapen en dan kan je vanmiddag gewoon je proefrit maken!'' Zo gezegd, zo niet gedaan.
12:00
"Lot, je zit alleen nog maar op je timer te tikken... word het niet tijd om even te bellen?" Ik lig inmiddels met mijn hoofd op mijn bureau en ontken alles. "Het zijn voorweeën en ik moet hier gewoon even doorheen". Het gekke is ook dat wanneer ze er niet zijn ik nog gewoon pirouettes door de kamer aan het maken ben, maar zodra ze komt opzetten, schiet ik direct die beval modus in. HEEL bizar.
14:00
"Philip... als dit serieus voorweeën zijn, dan ben ik bang voor wat er nog komen gaat". Hij keek op mijn timer en zag dat er nog maar 3 minuten tussen iedere wee zat. Niet veel later hoor ik hem bellen met de verloskundige. Mooi dat hij mij op dat moment niet meer om mijn mening heeft gevraagd, anders hadden we waarschijnlijk pas gebeld als haar hoofdje al was geboren. "Ze komt eraan om even te kijken en ik ga nu je spullen pakken, wedden dat we zo richting ziekenhuis gaan!"
"Even kijken"? dat klinkt wel alsof er een baby aan gaat komen toch? Maar mijn hele gestel was nog ingesteld op voorweeën. Zouden we dan echt vandaag gaan bevallen?! ECHT?! de kriebels gingen door mijn lijf heen. Iedereen is beneden en ik ben alleen. Kijk in de spiegel. Wat een coupe... wat een kont... maar HOLY MOLY ik voel mezelf de mooiste vrouw op aarde. Ik kijk nog een keer goed naar mijn strakke bolle buik. Straks is die leeg en blubberig. Ik wil niet stoppen met kijken. De volgende keer dat ik in de spiegel kijk is alles anders. Nog mooier, maar wel anders. Ik wil het moment vangen, maak nog een laatste babybump selfie en kijk mezelf aan, je mag het nog een keer doen Lot!!
Er ging een knop om van voorweeën die ik echt kut vind, naar de bevalling die ik echt tof vind. Toen de verloskundige om 14:30 bij ons was en vertelde dat ik 7 cm ontsluiting had, zaten we inderdaad al snel in de auto richting ziekenhuis. Ik haasten tussen twee weeën van voordeur naar auto deur met het matje onder mijn arm in de hoop dat niemand me zou zien. Stel je komt je overbuurman tegen... mega awkward! Ren jij daar met je matje en je gepuf door de straat heen. Heerlijk dat we nog zo konden lachen! Dit ritje naar het ziekenhuis maak je niet zo vaak mee. Een van de leukste ritjes EVER als je het aan mij vraagt! Tussen de weeën door hadden we nog de grootste lol en lachte we nog om de vorige keer dat we in deze staat onderweg waren. We worden weer ouders... Jeetje... een droom!
15:30
JAAA de ziekenhuis kamer is in zicht! Ik waggel snel en glip het hoekje om, om daar een als maar sterker wordende venijnige wee weg te blazen. Bizar is dat ik tussen de weeën door dus nog steeds nergens last van heb. Dat maakt dat ik alles zo bewust meemaak. Geen bubbel, geen cocon. Of juist wel. Zo anders dan bij Lucas, dat was echt een soort waas zo snel en heftig als dat dat ging. Nu kan ik me iedere minuut nog herinneren en vertellen hoe het is gegaan.
17:00
De weeën volgen elkaar snel op. inmiddels was ook de tweede lieve verloskundige aangekomen. Wat een mazzel! Ik heb er gewoon twee naast mijn bed staan. TE lief dat ze ook bleef tot Kiki er was ondanks dat ze visite zou krijgen na haar dienst! De ontsluiting bleef een beetje hangen en doordat ik steeds op de rand van het bed zat en Philip zijn vingers kapot kneep, werd op de zij liggen geadviseerd. Neeeeee!! niet die zij... ik ging door de grond bij Luc toen ik dat moest doen, maar voor ik het wist was het gedaan. Drie weeën op de zij en drie persweeën later, werd er een klein glibberig meisje op mijn buik gelegd.
Zij huilde direct, ik ook. Ik kan het amper geloven dat ze van mij is en dat het goed met haar gaat. Ik jank als een gek! De afgelopen anderhalf jaar schieten door mijn hoofd, dit is niet je knapste gezicht zo intens huilend Lot... Dat eerst uur na haar geboorte gaat in. Niemand weet dat ze is geboren. Mijn tranen bleven maar stromen en ik kon niks anders dan vragen of ze echt van mij is, of ze het echt doet en of ze echt mee naar huis mag. Welkom lieve Kiki, je bent zo enorm gewenst!
Wanneer iedereen de kamer uit is en we met zijn drieën zijn, staat de wereld even stil. We hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Onze ogen vertellen elkaar meer dan duizend woorden. Ze kijkt me aan en de tranen stromen weer over mijn wangen. Zo gelukkig en dankbaar als dat ik nu ben, ben ik nog nooit geweest.
21:00
Na een kleine drie uur en de vereiste plas, gingen we naar huis. De kinderen hebben we al gebeld en als ik mijn lieve zus mag geloven had Isabel de tranen in haar ogen staan toen ze Kiki zag. Ze was zo blij. Lucas rent rondjes en roept alleen nog maar ''KIKI ROSALIE''. Het is koud buiten en ik pak ons goed in. Ik sluit de deur van de kamer achter mij. Voor me loopt Philip met Kiki in de maxi cosi.
De emoties overspoelen me... Ik loop het ziekenhuis uit met mijn man en gevulde maxi cosi, op weg naar mijn andere twee...
Zo gelukkig - Zo intens dankbaar - van liefde komt niets dan liefs!
Liefs,
Lot